Puno + Titicaca eilandhopping 09-04 / 11-04

Van Copacabana met de bus naar Puno in Peru, een kleine 4 uur rijden met daartussen de grensovergang. Help, regen onderweg dat is niet de bedoeling. Maar daarna toch het zonnetje in Puno.
Puno is een universiteitsstad met festivals, markten, restaurantjes en barretjes. Maar eigenlijk is het een groot boerendorp. Veel auto's zie je er niet, busjes, karren en riksja's, die je eerder in Azië verwacht, des te meer. De middag door het dorpje gewandeld en de tour voor de komende 2 dagen geregeld:´eiland hopping op het Titicacameer´. Waarschijnlijk wel wat toeristisch, maar zelf regelen is alleen mogelijk naar 1 eiland. En we willen de kans om in contact te komen met traditionele Quechua indianen die op de eilanden wonen wel hebben. Op naar de authentieke Titicaca ervaring!
Wat heel opvallend is dat er in Peru en Bolivia tientallen shops zijn met alleen maar voetbalkleding te koop, waar dus standaard 70% van de bevolking inloopt. Je ziet ze dan ook overal voetballen en dat met deze hoogte. Het team van Puno staat altijd bovenaan in de competitie omdat hun tegenstanders op deze hoogte al snel buiten adem zijn. Misschien als optie voor een trainingskamp voor Ajax???

Dag 1 Puno-Uros-Amantani
Na een uur varen komt de boot aan bij de drijvende eilanden van Uros en zijn we van boord gegaan op 1 van de 40 eilanden. Wat al een unieke ervaring is, je merkt bij de eerste stappen op het riet onmiddellijk dat er iets onder je voeten beweegt en het is grappig om zo op en neer te schommelen terwijl je over de rieten ondergrond loopt. De eilanden zijn dan ook uniek omdat de ondergrond volledig bestaat uit totara-riet, dat langzaam weg rot. Daarom wordt er steeds een nieuwe laag riet bovenop gelegd. Ook huizen, boten, uitkijktorens, het schooltje, zo'n beetje alles is van riet gemaakt. Zelfs nog een boottochtje gemaakt op een rieten boot.
Daarna nog 3 uur met de boot naar Amantari, waar we overnachten. Je wordt daar volgens een rechtvaardig systeem ingedeeld bij een familie. De opbrengsten gaan in één pot en komen ten goede aan de ontwikkeling van het eiland, bijvoorbeeld aan schoolspullen, of landbouwwerktuigen. Vanuit de Lonely Planet bleekijkt deze bijdrage per persoon 3 USD te zijn, dus geen vetpot. We sliepen bij Valentina in een huisje van klei en met echte bedden (wat dus niet altijd het geval is). En veel schoner dan wij verwacht hadden. Je gastvrouw maakt dus ook de lunch, diner en ontbijt, dus eten wat de pot schaft. Rond 4 uur met de groep een wandeling over het eiland gemaakt richting de top van de heuvel met een kleine Inca offerplaats, Pachamama. Heel verhaal wat het allemaal inhoud maar als bijgeloof moets je wel 3 rondjes om de top doen. We willen niet de goden verzoeken dus daar maar wel aan voldoen voordat wij in het donker de terugtocht ondernamen.
Na ons uitgebreide diner, alles vegetarisch en groenten, bladeren waarvan wij het bestaan niet kennen en de namen niet weten, maar wel lekker en gezond, op naar de dansavond in de plaatselijke buurthuis. Maar eerst nog ons optutten: volledig in stijl van de Amantani mensen werden wij aangekleed in traditionele kleding. Monique blouse, band om de middel, rok en hoofdsjaal en André in poncho met Andes muts. Zeer komsich met je bergschoenen en je broek eronder. En dan maar dansen. Voor Valentina en haar dochter, Reina, was het echt een avondje uit, dus wij stonden bijna de hele avond op de dansvloer daar zij steeds ons vroegen (dat hoort dus zo). Na 2 uur dansen eindelijk total loss naar ons bedje toe en we hebben toch goed geslapen.

Dag 2 Amantani - Taquile - Puno
Na een vroeg ontbijt van panecake met jam namen wij afscheid van Valantina bij de steiger. Na een uur varen kwamen wij aan op op Taquile, wat ook bekend staat als het ´breimannen’ eiland.
Heeft Amantani een fors vrouwen overschot, op Tanquile is dit precies andersom, echter omdat het 2 verschillende stammen betreft wordt er weinig gedaan om dit verschil weer in evenwicht te brengen.
Op Tanquile hebben wij van zuid steil naar boven naar het dorpsplein in het noorden gelopen. Ja, het houdt niet op: wij krijgen echt gespierde kuiten.

Taquile heeft net als Amantani geen wegen en auto's: iedere dag worden uit Puno voorraden aangeleverd. Dit eiland is een stuk steiler dan Amantani. De eilanders dragen loodzware pakken en balen omhoog over honderden (560) trappen. Daar wordt je al moe van als je er naar kijkt. Op het dorpsplein lekker koffie gedronken, de plaatselijke bevolking bekeken (zij kijken net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen) en André had sjans van een Tanquiledame. Het valt op dat er vooral veel mannen op het plein rondhangen. Ze dragen een witte bloes met een sjerp. Ook lijkt het wel of ze allemaal mutsen aan het breien zijn. Het model en de kleur van de muts vertelt je of de drager getrouwd is, een notabele van het dorp, of een vrijgezel; wel zo makkelijk voor de dames. Na het bezoek van dit interessante eiland in 3 uur weer in Puna waar we op onze laatste avond een Pollo a la Plancha, de kipspecialiteit van Puno hebben gegeten. Morgen weer vroeg op voor een lange busreis.

Eilandhopping op Titicacameer , een echte aanrader om kennis te maken met de plaatselijke bevolking.