La Paz - Death Road 31-03 t/m 05-04

Na een zeer relaxte vliegrit van Sucre naar La Paz dan aangekomen in La Paz (nee, we hadden geen zuurstofmaskers nodig). La Paz ligt op 3650 meter, althans het lage gedeelte want de stad ligt in een soort dal. De huizen staan tegen de bergwanden gebouwd, hetgeen een prachtig gezicht oplevert van bovenaf . In totaal wonen ongeveer 2,5 miljoen mensen in La Paz, waarmee het de grootste stad van Bolivia is. De stad wordt omgeven door de Cordillera Real, een bergketen met besneeuwde toppen tot boven de 6000 meter. De meest indrukwekkende hiervan is de Illumani, maar gek genoeg was het skigebied, ook het hoogste ter wereld, gesloten vanwege te weining sneeuw, balen dus.
Wij vinden La Paz na 2 dagen winkelen, koloniale kerken en pleintjes bekijken best gezellig, ondanks de negatieve verhalen die wij hadden gehoord: zonnig klimaat, wel koud, veel bolhoedjes en hoepeljurken op straat en kleurrijke indianenmarkten. Het centrum is vrij compact maar op een plattegrond kijken hoe ver iets lopen is, heeft totaal geen zin, op de kaart zie je niet hoe steil de straatjes zijn en wij weten het: echt steil!.Tussendoor stoppen en even op adem komen ( hé, wel 4000 meter hoog en veel smog) is dan ook geen schaamte. Eén van de bekendste markten is de heksenmarkt. Een straatje waar naast de gebreide mutsen met lamamotief, truien van lamawol, lamakleedjes en andere souvenirs ook lamafoetussen, andere dode dieren, andere bizarre bijgeloofattributen en voor elke kwaaltje wel een medicijn worden verkocht.
Ook hebben wij een uitstapje gedaan naar het cocamuseum. De hele geschiedenis van de coca-plant waarmee je in Bolivia wordt doodgegooid, hele zakken gaan er doorheen (van de vrouden kauwt 86 procent en van de mannen 94 procent, het is hier echt een ontmoetingsritueel en nog voor andere rituelen, teveel om op te noemen) wordt uitgelegd, met een boekje in het Nederlands erbij. Veel cijfers, feiten, weetjes, verhalen, erg interessant! Van de coca die hier al eeuwen gekauwd wordt, willen wij in het westen allemaal cocaine maken, wat grote problemen bezorgt in onze maatschappij. Om dat probleem op te lossen dacht men de bron te moeten aanpakken, ofwel de cocaplantages van de boeren in Bolivia vernietigen. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan, want coca levert honderden keren meer geld op dan bijv. bananen, en zonder de plantages overleven de arme inwoners van dit land nou eenmaal niet. Discussie alom tussen het rijke westen en de Boliviaanse regering, en ze komen er vast nooit helemaal uit. Voor ons als niet-drugsgebruiker en niet-cocakauwer , nu wel cocatheedrinker, is het interessant om de verhalen van verschillende kanten te horen.
Een opvallend gebeuren in deze stad zijn de minibusjes. Deze busjes zorgen voor het ´stadsvervoer´. Ze zijn er in alle soorten, kleuren en ook maten, maar ze hebben een paar gemeenschappelijke kenmerken: ze toeteren onophoudelijk en uit het raam hangt iemand die continue roept waarheen het busje gaat. Dit terwijl er ook gewoon voor op de bus staat waar ie heengaat. Het verkeer is dan ook op zijn minst rommelig te noemen, ook al omdat naast die busjes het ook nog een stikt van de taxi´s. En busjes en taxi´s hebben altijd voorrang lijkt het. Althans ze rijden altijd door, zebra of geen zebra.
Zo zijn er vanuit La Paz nog heel veel dagtripjes te maken maar voor onze 2 dagen hebben wij ons perfect vermaakt en dan nu op naar de ultieme kick

............. Death Road...............

We zitten nu al op 3600 meter, maar in Zuid-Amerika kan het altijd hoger, we gaan vandaag, donderdag 3 april naar 4800 meter.
Om half 9 staan wij in La Cumbre op 4760 meter. Om ons heen moeten besneeuwde toppen zichtbaar zijn maar wij hebben regen en hagel en het is erg koud. We zijn in La Paz al aangekleed met een helm met gezichtsbescherming ( soort motorhelm), speciale jas en broek.
We springen op de fiets en gaan met flinke snelheid naar beneden, over een mooie verbrede asfalt weg. We halen snelheden die tussen de 60 en 70 kilometer per uur liggen en halen wat autos in, wat een geweldige kick geeft. Om ons heen rijzen bergen gigantische hoogtes in en wij voelen ons erg klein op ons fietsje. Al snel voelden wij een geweldige adrialine kick over ons heen komen en zeiden tegen elkaar: deze dag wordt gaaf, we kunnen dit en komen zonder ongelukken beneden. André zat voornamelijk in de voorste linie en ik in de middenmoot, ieder op zijn eigen tempo. Helaas zijn er in onze club 2 medefietsers door een dronken automobilist aangereden met ernstige gevolgen, wat een grote domper op deze dag gaf (de gezichtbeschermingshelmen hebben wel hun leven gered). Na lang beraad hebben wij toch besloten om door te gaan (ondanks dat wij na een uur stilstaan doorweekt en compleet verkleund waren), want 1/3 van de club had het gezien en ging terug naar La Paz. Echte´diehards’ .
Na een groot aantal kilometer, een snack en wat peptalk van de gidsen gaat het echte werk nu beginnen. We staan op het punt waarin verhard asfalt verandert in onverhard wegdek en breed verandert in smal. We krijgen nieuwe info die cruciaal is voor deze weg. We worden streng aangesproken en ieder die zich niet aan de regels houdt wordt meteen terug in het busje gezet.
Vanaf nu mag je niet meer vallen of crashen want dan kan je leven voorbij zijn, dikke punt.

De kopjes van iedereen veranderen, en lichte zenuwen slaan toe. Iedereen spingt weer op zijn fiets en we volgen de gids die het tempo aangeeft. Na dat we de hoek zijn omgereden stoppen we weer en maken we kennis met de weg waarvoor we deze excursie hebben geboekt... We kijken een gigantische diepte in, we zien bergen die hoog en stijl naar boven en naar beneden rijzen. Daar tussenin zien we een klein streepje dat een weg moet voorstellen. Er hangt mist, het regent nog een beetje en het voelt grauw aan, het spookt hier en dat is precies wat overeen komt met de naam van deze weg: We staan aan het begin van the world´s most dangerous road, ook wel de death road genoemd. Deze weg heeft de meeste dodelijke ongelukken op zijn naam staan, van over de gehele wereld.
De death road is 70 kilometer lang en gaat van 4700 meter naar 1100 meter. Het was eerst de enige weg die La Paz verbond met Coroico. Gelukkig is er sinds een tijdje een nieuwe weg gemaakt en is de death road gesloten voor verkeer. Dit maakt het een stuk veiliger om te fietsen. Op deze weg vielen gemiddeld rond de 150 slachtoffers per jaar vaak doordat bussen s´nachts rijden, trucks en bussen overbeladen zijn, chauffeurs dronken en in slaap vallen tijdens het rijden, en omdat deze weg super smal is en passeren eigenlijk niet mogelijk is.
Waarom is deze weg zo gevaarlijk? Dat is omdat hij zeer smal is, en dan bedoelen we stukken van 2 meter breed. De weg is onverhard en ligt vol met stenen en rotsblokken, kuilen, en watervallen gaan over de weg heen waardoor het glad wordt. Je rijdt langs afgronden die werkelijk meteen 100 % verticaal stijl honderden meters naar beneden gaan zonder enige bescherming.
Je bent vol geconcentreerd op de weg en kijkt niet naar de uitzichten, omdat waar je heen kijkt dat is ook waar je fiets heen gaat. Het tempo is zeker niet langzaam, dit is tenslotte een mountainbike tocht. Onze fietsen zijn van uitstekende kwaliteit en je moet dan vol vertrouwen hebben in de fiets en het is wonderbaarlijk hoe deze fietsen met flinke snelheid de grootste kuilen en stenen kunnen opvangen. Soms keek ik naar de afrond maar dan kreeg ik de rillingen en ga je te veel nadenken en dat is wat je op deze weg niet moet doen. We stoppen verschillende keren om foto´s te maken en op elkaar te wachten, soms konden we over het randje kijken en dan gaat het honderden meter stijl naar beneden. Verkeer dat naar beneden afdaalt is de regel dat je aan de buitenkant rijdt, dus aan de kant van de cliff. Je rijd in het linker bandenspoor en bent de hele tijd rond de 1 meter verwijderd van de afgrond. Omdat we geen tegenovergesteld verkeer hebben gehad, vanwege diverse aardverschuivingen die de weg voor ander verkeer hadden geblokkeerd, konden we vaak gebruik maken van de gehele weg, wat erg fijn was.
Na een uurtje of 2 zat het ergste stuk erop en werd de weg weer breed, de snelheid ging omhoog, het laatste stuk ging tussen leuke dorpjes en we moesten hier en daar maneuvres uitvoeren om kinderen en overstekend wild te ontwijken. Rond 4 uur waren we op de eindbestemming en waren we allen trots op ons zelf. Een groepsfoto want we hebben het tenslotte met zijn allen gedaan. De gidsen hebben een mooie cd gemaakt met fotos en filmpjes van de tocht, en het is een gave cd geworden. Zie bijgaand wat foto’s.

Omdat wij de tijd hadden hebben wij 2 nachten in Coroico geboekt. Een leuk dorpje gelegen tussen een prachtige vallei. We slapen in het Esmeralda hotel en hebben een groot zwembad tot onze beschikking en een grote kamer met groot balkon. Het uitzicht is 1 van de mooiste die wij ooit hebben gehad we zien bergen met sneeuw om ons heen en de vallei. En in de verte zien we de death road tussen de bergen lopen. Ondanks dat het bewolkt was en wat koud hebben hier genoten van de bergen en zijn na 2 dagen teruggegaan naar La Paz via de vernieuwde weg. Het laatste stukje was dezelfde weg waar we met de fiets overheen hebben gereden en wij keken onze ogen uit, daar het nu geen hagel en regen was en je de bergen in een ander ooghoek ziet omdat je meerendeel op de weg moet letten.

Onze conclusie: De Death road is inderdaad een levengevaarlijke weg, en de gevaarlijkste die wij ooit hebben gezien en zullen zien (?) zien, want gevaarlijker kan simpelweg niet. Om de death road te fietsen moet je vooral durf en lef hebben en niet te veel nadenken. Je moet op een fiets kunnen blijven zitten en dan kan je hem doen. Je kan je eigen tempo bepalen en je eigen snelheid nemen. Wel is het zo dat een stuurfout, verkeerd remmen, of mechanische problemen het einde van je leven betekent op deze weg. Daarom hebben wij ook, na wat shopping, voor onze tourcompany gekozen, niet de goedkoopste maar de gezichtsbeschermende helmen en de kwaliteit fietsen waren voor ons doorslaggevend bij onze keuze. Met de start een minpuntje maar verder een dag die wij niet snel zullen vergeten: de kou, de snijdende hagel en regen op je huid, de kick van de snelheid en voornamelijk de actie van het sturen en fietsen om heelhuids beneden te komen. Een echte adrenalinekick!