Salar de Uyuni 22-03 / 24-03

Onze driedaagse trip naar Uyuni begint met een busritje naar de grens van Bolivia. Deze keer een stenen hok werkelijk in the middle of no where waar de formaliteiten weinig voorstellen. Na ons ontbijt worden we verdeeld over de jeeps. Dit zijn dan 4WD uit het jaar ????, want zoals bij elke stop blijkt wordt er flink gesleuteld aan de wagens. Onze jeep viel op het eerst oog dan nog wel mee, maar in NL lagen die allang op de schroothoop. Wij delen onze jeep met een Brits stel en 2 Duitse vrienden de jeep. Twee achterin, drie in het midden en 1 naast de chauffeur. Best comfortabel. De chauffeur, Richard, spreekt alleen spaans. Gelukkig spreken de Duitsers ook een aardig woordje spaans, dus we redden ons wel. De groep bestaat verder nog uit een 2e jeep met Engelsen, Ieren, Fransman en een Duits stel. Kortom erg Europees allemaal.

We rijden door een prachtig landschap en stoppen bij meertjes (Laguna Verde, Laguna Blanco) geisers en prachtige uitzichtspunten. Onvoorstelbaar dat er in elke meertje wel flamingo´s staan. Moeilijk te omschrijven hoe mooi het is, je moet er geweest zijn. Hopelijk geven de foto´s een indruk.
Een fantastische ervaring om op 4300 meter hoogte in een heerlijk warme hotspring te zitten. Van het omkleden raak je op deze hoogte al aardig buiten adem, maar het is de moeite waard. Een ander hoogtepunt is het Laguna Colorada. Een meer met een bijzondere rode kleur en heel veel flamingo´s. Prachtig om te zien. En een wandelingetje van 2 kilometer v.v. lijkt hier een hele marathon. Het hoogste punt dat we op deze trip bereiken zijn de geisers op 4950 meter. Niet zo spectaculair als de Tatio geisers maar wel hele mooie kleuren.

De eerste nacht slapen we op 4300 meter in een accomodatie die als ¨basic¨ omschreven wordt. Het eten was wonderbaarlijk goed en gezellig met de hele club zitten kletsen en reiservaringen uitwisselen. We slapen met z´n zessen op 1 kamer op keiharde bedden met ieder wel 5 dekens om warm te blijven. Nou ja, slapen is er niet echt bij.
We hebben allemaal behoorlijk last van de hoogte en zijn vooral veel wakker, je doet echt hazeslaapjes. Ondanks de ´cocathee´, de cocabladeren zijn een soort bladeren als thee die waarop je kan kauwen (zoals pruimtabak) of waar je thee van kan drinken die de verschijnselen (licht in het hoofd, tintelende uiteinden, snel vermoeid e.d) van de hoogte wat dempen. Het is niet gelegaliseerd maar wordt wel oogluikend toegestaan. (probleem is dat van deze cocabladeren cocacine wordt gemaakt, om de westerse cocaine problematiek in te dammen heeft men geprobeerd dit euvel bij de wortel (cocaplant) aan te pakken, helaas is de cocabladeren teelt in Bolivia / Colombia een van de voornaamste inkomens bronnen voor de arme boeren hier. Buiten dat een een effectief middel is tegen de hoogteziekte, een contradictie dus. Wij als Amsterdammers hier dus wel een zakje van in onze bagage, zolang we niet vliegen. En het is ook nog lekker. Met de pillen die wij vanuit NL van de dokter hebben gehad zijn we zeer zorgvuldig, dat legt je hele systeem plat waardoor je niet de verschijnselen hebt maar dat is ook een beetje eng. Dus die nemen wij als het echt niet meer gaat.

´s Ochtends delen we met een kleine 40 mensen 2 toiletten en 1 wastafel, maar dat gaat wonderbaarlijk soepel. Hadden wij al ons op ingesteld, dit wordt een dagje douchen overslaan. Snel de bagage weer op het dak en weer op pad. Vergelijkbaar landschap als de eerste dag, rotsformaties, dieren (een vos, flamingo´s, en verschillende lamasoorten), meertjes, vulkanen. Het blijft schitterend.
De chauffeur heeft een fantastische lunchplek uitgezocht met interessante rotsformaties waar we rijst met tonijn eten. En lekker in de zon even uit kunnen rusten. We doen niet veel meer dan in de jeep zitten, kleine stukjes lopen en vooral veel foto´s maken, maar op deze hoogte is dat toch verbazingwekkend vermoeiend.

We slapen de tweede nacht aan de rand van de Salar de Uyuni in een zouthotel, waar inderdaad bijna alles van zout is. Heel apart. En luxe, met eigen kamers en zelfs een warme douche. En wijn bij het eten. Onze eerste kennismaking met Boliviaanse wijn smaakt niet naar meer, maar brengt de stemming er wel in. We klimmen nog naar een mirador met prachtige zonsondergang en mooi zicht op de zoutvlakte die we morgen gaan oversteken.

Na heerlijk geslapen te hebben rijden we de zoutvlakte op. Heel apart, net of je over een sneeuwveld of bevroren meer rijdt, maar het is een zoutlaag van 8 meter dik. Tijdens een stop worden de nodige foto´s gemaakt in allerlei poses. Elke actie voor de fotos valt niet mee op deze hoogte. Ook de stop bij het cactuseiland, Isla del Pescado is interessant. De grootste zijn zo´n 12 meter en als je weet dat ze maximaal 10 cm per jaar groeien kun je uitrekenen dat deze behoorlijk oud zijn.

En dan zien wij Uyuni en is de trip alweer (bijna) voorbij, want 2 kilometer voor Uyuni komen wij zonder benzine te staan (!). Wat hebben wij met auto´s? Oke, snel de baas bellen en de tank weer vullen. Eerst nog naar een kerkhof van treinen, waar exemplaren liggen die wat voor de historie van Bolivia betekend hebben, maar m.i. een hoop schroot van roest. Ter afsluiting met meerdere nog wat gedronken. In Bolivia volgt iedereen ongeveer dezelfde route, dus we zullen elkaar nog wel tegenkomen.
Kortom een geslaagde reis en veel gelachen met ons clubje maar ook in stilte van het landschap kunnen genieten. Dit is toch wel weer 1 van de hoogtepunten van onze reis.