San Pedro de Atacama 17-03 / 24-03

Er lopen lama's op de maan !!
Wie denkt dat de droogste woestijn ter wereld in Afrika ligt, heeft het mis. Want in Chili zijn ze, het uitgestrekt, desolate Atacama met maanlandschappen, zoutvlaktes en bizarre rotsformaties.
“Hier sterf je, hier verdroog je”, luidt een gezegde in de Atacama. De duizend kilometer lange Atacama-woestijn beslaat het noorden van Chili en loopt door tot aan de zuidgrens van Peru. Het centrale deel van de Atacama staat bekend als het droogste gebied op aarde. Er zijn onvruchtbare, angstaanjagende stukken waar sinds het begin van de officiële metingen nog nooit een druppel regen is gevallen. Er is geen cactusstomp of grasspriet, geen hagedis of mug te bekennen. Het mag dan ook een verrassing heten dat in de Atacama meer dan een miljoen mensen wonen, opeengepakt in kuststeden, vissersdorpen, nederzettingen bij mijnen en oasestadjes.
Midden in deze woestijn verblijven wij in een heel leuk plaatsje San Pedro de Atacama. Je krijgt er het gevoel in een film beland te zijn: de straatjes, de locals, de omgeving, maar vooral de sfeer die er hangt: het is alsof je in een episode van Star Wars bent. Aan de rand ervan begint de 'Salar de Atacama’, een fatamorganisch zoutmeer, met daarachter weer de 5916 meter hoge vulkaan Licancabur. San Pedro heeft geen verharde wegen en 1500 van de wereld vervreemde inwoners.

Bij aankomst hebben wij eerst onze tours geregeld, doordat het hier niet echt wijs is om zelf op pad te gaan. De 1e ochtend op ons gemak door het sfeervolle San Pedro gelopen. De meeste huizen zijn gebouwd van adobe; door de zon gedroogde klei-blokken, wit gepleisterd. Zelfs de 17e-eeuwse kerk is ervan gebouwd, in combinatie met houten balken die over grote afstand zijn aangevoerd door de woestijn. De balken zijn bij gebrek aan spijkers met leren banden aan elkaar bevestigd, een bijzonder kerkje.
De tours die wij gedaan hebben zijn:

Valle de Muerte
De Valle de Muerte wordt zo genoemd omdat het echt als een doodsvallei uitziet, totaal niets begroeid en opgebouwd uit verschillende laagjes en heel veel zand. Na een korte wandeling bovenlangs schoenen uit en onegeveer 150 meter naar beneden rennen over de zandduin. Echt spectaculair. Op deze duin doen ze ook snowboarden op het zand. Helaas geen skiliften, elke keer zelf omhoog lopen, dus niet ons ding.

Valle de Luna
De Valle de la Luna wordt zo genoemd omdat het nog het meeste lijkt op een maanlandschap. Of een mars-landschap. In ieder geval is het een prachtige verzameling rotsen. Deze rotsen, of beter aardschorsen, zijn in de laatste ijstijd opgestuwd in verticale laagjes. Opvallend is de totale droogte en het gebrek aan leven in deze valleien. Af en toe, zeker niet elk jaar, stroomt er wat water door de het dal, maar veel is dat niet. In ons geval had het een maand geleden veel geregend en was het gehele maanlandschap bedekt met een witte zout laag, net sneeuw. We vergissen ons dan ook wel vaak in de naam, wat wil je 2 weken geleden nog in de sneeuw. Hoogtepunt van deze trip is de zondsondergang in de maanvallei. Alhoewel ietwat toeristisch, 10 busjes met toeristen worden een zandduin ´opgestuurd´ om bovenop foto´s te maken van de zonsondergang, is wel een mooi schouwspel. De ondergaande zon op de rotsen en de lichteffecten die het geeft zijn prachtig.

De Salt Lakes tour
Dit was een gehele dag tour over de Salt lakes van de Atacama woestijn. De 1e stop wat het zuotmeer in het midden met de diversen soorten flamingo´s. De zoutvlakte was hier niet vlak maar rotsachtig. Totaal ander beeld. Een klein stadje aangedaan en toen naar de Lagunes Miscanti en Meniques wat op 4000 meter ligt. Een wandeling van 2 uur werd dan ook in een zeer langzaam tempo gedaan. Dit was onze eerste echte inspanning op deze hoogte en ik kan je zeggen dat valt niet mee. Tussendoor veel stoppen en uitrusten. Je hart gaat echt als een gek te keer. Maar de omgeving en de uitzichten maken dan heel veel goed. Wat een natuurgeweld. Als laatste stop in deze droogte naar een kloof, Quebrada de Jere, waar de inwoners van het nabijgelegen stadje hun fruit- en groentetuintje hebben doodat de rivier hier door stroomt. Echte heel groen en kleurrijk door de vruchten, over 5 km lang een soort tuinderscomplex. Erg apart en een lekkere afkoeling.

Tatiogeisers
Om de Tatiogeiser, de hoogste geiser ter wereld op 4320 meter, te zien spuiten, moesten wij die ochtend om 04:00 uur al vertrekken zodat je om 06:00 uur bij Tatio bent. Uit de verhalen kon het dan nog erg koud zijn, dus jassen, mutsen en handschoenen aan, en het was er nog behoorlijk koud (-7gr.) . Na een ontbijt hebben wij een wandeling gemaakt door het geiserlandschap op het moment dat alle modderpoelen borrelen en de waterstralen omhoog spuiten. Goed oppassen hier en daar, omdat er verraderlijke geisers zijn, die niet zo snel opvallen. Echt ongeloofelijk hoe dat werkt en iedere geiser heeft zijn eigen methodiek, de één spuit om de 15 sec., de ander om de 15 min, de één is 10 cm de ander is 10 meter. Na 2 uur rondkijken, fotograferen en genieten van het schouwspel gaan we weer terug en hebben de middag lekker om bij te komen op ons terrasje van ons hostel. Morgen naar Bolivia...