Salta outback 09-03 / 18-03

´Het noordwesten van Argentinië met koloniaal Salta (op 1280 meter hoogte) als middelpunt, is het meest authentieke gebied van Argentinië. Het wordt nog altijd gezien als een 'van de begaande paden af'-bestemming, omdat je er vaak voor moet omreizen. Wie de moeite neemt hierheen te reizen, leert een heel ander Argentinië kennen. Geen koude bergmeren en ijsgletsjers meer, maar een zonnige stad vol koloniale praal, een sfeervol plein met eettentjes waar je empanadas eet, terrasjes, een charmante bevolking die afstamt van hooglandindianen (type Boliviaanse bolhoed) en als je de stad uit gaat: gekleurde rotsformaties en ravijnen, spierwitte zoutvlaktes, dorre Altiplano, sinaasappelbossen en valleien met wijngaarden, daarachter de Andes´.

Met deze tekst vanuit een reiswebsite dan moesten wij dit gedeelte van Argentinie toch in onze reis opnemen. Na het koude Antarctica met het vliegtuig via Buenos Aires naar salta gevlogen. De tussenstop op Buenos Aires was al erg prettig: in t-shirtje aan de Rio de Plata een hamburger gegeten. Onze botten werden meteen weer opgewarmd.
Na een dagje rust in Salta, (geen Sunny Salta maar Raining Salta), hebben wij voor 1 week een auto gehuurd om de omgeving te verkennen. In Salta de highlights gezien zoals het centrale plein de 9 Julio, veel krulwerkgebouwen, de katedraal met imposante deuren, binnen een hoog bling bling gehalte, een barok altaar en een wenende Maagd, de San Francisco kerk met roccostijl en kleuren. En zeer lekker gelunched aan het plein met de empañadas en tamales: lokale gevulde pasteitjes.

Het is erg opvallend hoe het geloof leeft in het Noord-westen van Argentinie. Op straat slaan vele mensen een kruisje bij het voorbij lopen van een kerk, bidden voor Christus beelden of lopen even snel een kerk binnen voor een kort gebedje. Bij vele huizen zie je bordjes “Dit huis is katholiek” o.i.d., kruizen op het dak, etc, etc. De missen die vrijwel dagelijkse worden gehouden worden redelijk bezocht en de emoties lopen soms erg hoog op bij diverse mensen. Regelmatig zie je mensen in tranen uit het gebed komen. De Spanjaarden hebben destijds kennelijk goed werk verricht in het verspreiden van het Katholieke geloof, niet zo zeer in het bekeren van de locale bevolking (ook redelijk gelukt alleen zijn er niet zoveel meer van over) alswel in het uitbreiden van het woongebied van de onderdanen.

Nadat wij de auto hebben opgehaald zijn wij richting Purmamarca gegaan. Elke keer weer een hele puzzel hoe je nu het makkelijkst de stad uit kan komen en de erge drukte te vermijden metname doordat alles bijna 1 richting verkeer is en dit niet op de stadsmappen aangegeven is. Bij deze tour ook geen routebeschrijving en in de auto geen wegenkaart. Gelukkig waren wij hierop voorbereid dus al bij de tourist informatie al wat routebeschrijvingen gehaald. Met wat bij elkaar puzzelen kwamen wij wel op onze route. Over de route 9 naar Jujuy. De weg was erg smal, nat, kronkelig en mooi door een soort van tropisch groenregenwoud. Vaak stoppen voor koeien, geiten, schapen, ezels of paarden op de weg. Even toeteren, wachten en dan kan je door. Opvallend is dat de diersoorten ook met elkaar leven, geiten, schapen, ezels en koeien met elkaar.
Na Jujuy werd na elke kilometer het landschap droger en dramatischer. Het laatste stuk reden wij dan al door de spectaculaire Quebrada de Humahuaca.
De Quebrada de Humahuaca is een prachtig bergachtig natuurgebied dat zich over 155 kilometer lengte uitstrekt tussen Abra Pampa en Jujuy in de provincie Jujuy. Vanwege zijn bijzondere karakter is het door Unesco als World Heritage site opgenomen.
Het hoog opgestuwde land is door honderdduizenden jarenlange erosie van water en wind in een schitterend ruw en zeer kleurrijke landschap veranderd. Vanuit de valleien en vanaf de hoge passen heb je prachtige uitzichten op dit bijzondere schouwspel der natuur. Wat echt wonderbaarlijk is.
Zo'n 10.000 jaar lang is deze vallei onderdeel geweest van culturele ontwikkeling van dit deel van de Andes en de buurlanden in Zuid Amerika, waar diverse gebieden en culturen in contact gebracht werden met elkaar.

We verbleven in een een klein, knus hotel gebouwd uit lokale materialen en volgens lokale tradities. Het dorpje Purmamarca is een oase van rust. De kleine huizen van aardeklei zijn tegen de Zevenkleurenberg gebouwd; de Cerro de los Siete Colores. Het is de bekendste plek in de Quebrada en dankt z'n kleuren aan de mineralen in de bergen. De lokale bevolking leeft van de verkoop van souvenirs, runt een hotel of restaurantje. Keuze genoeg aan restauarantjes voor een plaatsje met 500 inwoners. Maar gezellig dat is twee. Na wat rondlopen eentje gevonden waar wij hun specialiteit ´llahma´ (= lama) hebben gegeten. Ieder op een andere manier bereid. Het is een beetje taai vlees, tussen rund- en varkensvlees in. Om het nu een 2e keer te eten.........

De volgende dag de natuur en dorpen in de Quebrada ontdekken, zoals de plaatsjes Maimara, Tilcara en Humahuaca.
Kenmerkend voor deze dorpen zijn de geplaveide straten, lemen huizen en prachtige, kleine kerkjes. De mensen dragen hoeden en poncho's en kinderen hebben de typische, door zon en wind verweerde gezichten. Ze praten naast Spaans vaak Quechua, de lokale indianentaal die stamt van de Inca's. Ieder plaatsje heeft zijn eigen highlights en wij hebben die dan lekker op ons gemak en vele foto-videostops tussendoor bekeken. Het landschap is echt ongeloofelijk mooi en heel afwisselend. Zeer grote cactussen en wat een kleuren, diversen schilderspaletten naast elkaar. Tussen Tilcara en Humahuaca hebben wij de Steenbokskeerkring gepasseerd.

Dag 4 zijn we vroeg uit Purmamarca vertrokken om weer richting Salta te gaan. Onze rondreis is een 8 met Salta als middelpunt. Het 1e stuk was over een bergpas waar we vanaf de 2000 meter hoogte in de wolken hebben gereden tot de top: 4170 meter hoogte!!! Daarna toch wel snel weer naar beneden naar de Salinas Grandes, de zoutmeren van Argentinie. Dit is alvast een voorproefje voor ons avontuur in Bolivia. En de eerste vicunas- en lama groepen gespot. Wat een geweldig mooie beesten, hele lieve kopjes. Via Route 40, die gelukkig nu wel open was maar wel een boemelweg, naar het mijnwerkerstadje San Antonio de Los Cobres en La Polvorilla gereden.

San Antonio de los Cobros is een kleine mijnstadje op 3750 meter hoogte met zo'n 3500 inwoners.
In koloniale tijden was het een tussenstop voor handelsverkeer vanuit Argentinie via de Puna de Atacama in Chili door naar Lima.Tegenwoordig is San Antonio de los Cobros vooral bekend als bestemming van de Tren a las Nubes (trein naar de wolken). Dit is een deel van de prachtige treinrit vanuit Salta naar Augusta Victoria en Antofagasta in Chili. La Polvorilla is een gigantische stalen spoorbrug van 60 meter hoog en 220 meter lang. Deze is grofweg tussen 1925 en 1950 gebouwd op een hoogte van 4200 meter over de Rio de San Antonio de los Cobros. Met het hoogste punt op 4575 meter bij Abra Chorillos is deze spoorlijn een van de hoogste operationele spoorlijnen in de wereld.

Vanuit San Antonio naar Salta passeer je dus continu de spoorwegovergangen van deze trein. Wij elke keer goed uitkijken, want spoorbomen hebben ze niet, maar wat blijkt uit onze eigen ervaring en later bij navraag dat de trein niet kan rijden vanwege de regen van de afgelopen periode en dat gedeelte naar beneden zijn gestort en er veel rotsblokken op liggen (planning voor de trein is juli 2008!, ¿misschien?) .
Nu dat hadden wij op deze weg al zelf ervaren. Als ik dit had geweten...... en André vond het alleen maar leuker worden. Steile afgronden, zigzaggend tussen de stenen, door waterstromen vanaf de berg...... Weet niet alles, omdat ik soms maar mijn ogen dicht heb gedaan. Al moet ik zeggen ze rukken wel veel materiaal uit om de wegen begaanbaar te maken, maar wat je net heb gedaan is na een half uur weer weg. Tegen water kan je niet zoveel.
Na een enerverend laatste 50 km smaakte het biertje op het terras in Salta zalig.

Dag 5 de start van de onderste 8 richting Cachi. Na een uurtje rijden kwamen wij al op het 1e grote struikelblok. Een rivier van 50 cm tot 1 meter diep waar we doorheen moesten!! Met in het achterhoofd dat meerendeel van de weg weer ´ripio´= onverhard is en de ervaring van gisteren: NO WAY. En dat tegen eigenwijze André. Het was dus even gezellig. Na 15 minuten de eerste auto die langskwam, wel 4WD dus niet te vergelijken met onze GOL (soort Golfje). Ging erdoor heen maar wel met wat moeite. Lang verhaal kort te maken, we zijn er door heen gegaan met behulp van een erg aardig Argentijns stel en daar hebben de rest van de rit (3 uur) achter gereden voor het geval dat. De route was dwars door diversen verschillende valleien heen en op en neer. Zeer mooi maar ik was blij dat de eerste huizen in zicht waren. Volgende keer alleen maar 4WD huren! Erg uitgebreid gelunched op een ranch en de Argentijnen een wijntje als dank gegeven. Cachi is de belangrijkste plaats in de Valle de Calchaquies op 2200 meter hoogte. Wij zagen onderweg al mensen lopen met een mariabeeld of een ander beeld richting het dorp. Wat blijkt die avond groot feest in het dorp. Van de omliggende dorpen en gehuchten zijn alle belangrijke beelden naar Cachi gebracht (processies: mensen lopen zingend en met psalmen kilometers lang) om ingezegend te worden voor een goede wijnoogst en gezondheid. Bij kerk op het plein stonden wel een stuk of 60 beelden. De mensen gingen er in de loop van de namiddag alle beelden langs: met de hand beeld aanraken en dan die hand op de mond kussen. En dat dus 60 keer. Onderwijl werden er grote stapels met hout op het kerkplein gelegd. S’avonds eerst de kerkmis buiten, alle beelden ingezegend, processie om het dorpsplein en daarna de grote vuren. Wat een feest. Wij hadden een goed plaatsje gevonden en hebben alles op ons gemak onder genot van de plaatselijke wijn aanschouwd. Daarna nog allerlei muziek en optredens. Een wereld avond.

Op dag 6 zijn wij net als het dorp langzaam wakker geworden en rustig aan om richting Cafayate te rijden. Dit gehele stuk is onverhard, max. 30 km, maar gelukkig hier alles droog. Dus appeltje-eitje. De hele route was met groene valleien, cactussen en dramatische, schrale bergen en rotspieken. Echt magnifiek hoe moeder natuur dit heeft geschapen. Minpuntje van deze rit was dat de auto ons een beetje in de steek liet. Diversen versnellingen hielden er mee op, wel weer een ervaring om in zijn 5 een scherpe bocht te maken met 50 km per uur. Hortend en stotend kwamen wij dan ook Cafayate binnen (weer een tourist die niet kan auto rijden). Direct het verhuurbureau gebeld en na 4 uur stond er een nieuwe auto. Dit probleem was bekend bij de GOL en in deze omgeving, iets met elektronisch injectiesysteem. Afijn, dat hebben wij weer.
Met een ligging op 1660 meter hoogte en een mild klimaat, is Cafayate uitermate geschikt voor wijnbouw. Cafayate is naast Mendoza dan ook een beroemd wijngebied. De bekendste soort wijn van deze streek is de witte jonge droge wijn Torrentes. Maar er zijn veel meer soorten wijn, zoals Malbec, Cabernet-Sauvignon, Tannat en Syrah. Dus op naar de wijnen.
In Cafayate een dagje extra gebleven om de bodega´s langs te gaan. Bij de VVV is een gehele lijst te verkrijgen met openingstijden en rondleidingen van alle bodega´s. Doordat het zondag was vielen er al wat af maar die ongeveer 20 stuks kan je toch niet allemaal zien. Na een kleine planning op pad met de ´nieuwe´auto. Wat een luxe. Leuke rondleidingen gehad (van grote tot kleine organische bodega´s) en zelfs druiven direct van de stok gegeten en wat door de omgeving getourd, waar we zelfs bij een Nederlands kunsternaarsgezin terecht kwamen.

Op dag 8, onze laatste deel van de route zijn we door door het landschap van de Quebrada de Cafayate gereden. Ditmaal met onze ´lifters´Tom en Aine uit Ierland, die wij de afgelopen dagen meerdere malen zijn tegengekomen en wat mee gedronken of gegeten hebben. Zij deden alles met de bus of liften, dus het laatste stuk met ons mee. Deze kloof is een aaneenschakeling van bijzondere rotsformaties in verschillende kleuren, o.a. rood, bruin, groen, violet en kleuren ertussen. Lang geleden hebben brede en wildstromende rivieren gecombineerd met temperatuurswisselingen, incidentele zware regenbuien en de wind heeft dit bizarre klovenlandschap gemaakt tot wat het nu is. De aardlagen zijn opengelegd en er hebben zich vreemde vormen doen ontstaan. De bevolking heeft de steenformaties toepasselijke namen gegeven, de duivelsstrot, het amfitheater, de pad, de monnik, de kastelen, de nattuurlijke schoorstenen, orgelpijpen en de duinen. Nog een zijweggetje genomen naar het stuwmeer Cabra Coral. En dan weer in onze startplaats Salta. De laatste avond bij de Ierse pub St. Patrick Days gevierd met de Ieren.
Zoals al eerder beschreven hier hebben wij echt het authentieke Argentinie gezien en echt wederom een aanvulling op onze ervaringen in Argentinie. Wat een wereldnatuurschoon, dat dit bestaat op aarde: bij elke stop voelde wij ons heel klein.
Voor ons volgende avontuur hebben wij de busreis van Salta naar Chili, San Pedro de Atacama genomen. Weer een stempeltje. Een gedeelte van de reis hadden wij al gezien maar na de zoutvlaktes was het weer nieuw. Tussen allerlei vulkanen in en verder uitgestrekt landschap, de 1e indrukken van de Atacama woestijn. De bustour was 10 uur, maar het was voorbij voor wij er erg in hadden. Wel weer het zelfde liedje bij de grens naar Chili: alle koffers open.