Evaluatie II

We zijn al weer 5 weken verder en dus hoogtijd voor de 2e evaluatie.

Nu 11 weken onderweg, nog dik 14 te gaan, gek idee dat het al weer 11 weken is en dat we al bijna op de helft zijn, beide toch perioden die moeilijk te bevatten zijn.

Zoals ik in mijn vorige evaluatie al vermelde zou alles anders worden, en inderdaad deze periode is inderdaad niet te vergelijken met de vorige.

Zo zijn we van luxe of mid-range hotels in hosteria´s en refugio´s terecht gekomen, met enorme uiterste. Zaten we in Bariloche in een luxe hosteria, enkele dagen als enige gasten, met privé strand eigendom van een heerlijke Argentijnse familie uit Buenos Aires.
Alwaar niet alleen ons dagelijks ritme enorm werd omgebogen;
- Is mijn naam is al maanden omgebogen naar Adrianoes, vouchers, tickets inbegrepen, omdat Hes niet is uit te spreken voor de latino´s, ¨Monika¨ werd deze periode Maxima genoemd
- Ontbijt wanneer we daar zin in hadden, lunch rond +/- 17:00 uur en diner rond 01:00 s´nachts, in 30 graden onder de bomen aan een lange tafel met de familie, BBQ vino etc. etc. echt niets was te gek, we zijn heerlijk in de watten gelegd.. We noemden deze week onze uitrust vakantie, van dag trips of iets dergelijks is het niet gekomen, slechts boeken lezen, luieren en ons laten verwennen.

Toch net iets anders dan afgelopen week, Torres Del Paine, qua natuur misschien wel onovertreffelijk, maar wat hebben we moeten afzien, iedere dag tussen de 5 en de 9 uur lopen, van refugio naar refugio, (een soort backpackers herberg), met onze bagage voor 6 dagen in 2 rugzakken, toch zo´n 20 a 25kg, en dat in de bergen over kleine smalle paadjes en een verval / hoogtestijging van enkele honderden tot zelfs 1000 meter, echt kolletjes van de 1e categorie, in wielrenners termen.
Koud, nat, wind tot 120 km per uur op open stukken, bijna het gevoel alsof ik weer in het leger zat.
Om vervolgens in een refugio terecht te komen; ha eindelijk we hebben het weer gehaald, een voldaan gevoel, overwinning... douchen, toch maar niet vandaag 15 wachtende voor je, slechts 2 vieze douches en alleen maar ijskoud water, morgenochtend maar.
Gezellig zitten, praatje maken met andere hikers (= zijn zeer fanatieke wandelaars in moeilijk begaanbaar gebied, of te wel loco). Ooh allemaal van de lange tafels af!! er moet gedekt gaan worden voor het diner, camping gasten eruit, herberg gasten staan / opschuiven, in 2 shifts eten. Eten was niet slecht, maar met mijn verkoudheid en het wijntje erbij was ik al snel tevreden, nog steeds erg moe dus, morgen weer ¨Hiken¨, dus naar bed.
Zelfs uit mijn diensttijd kan ik me niet herinneren dat er stapelbedden zijn van 3 ja zelfs 4 hoog, of te wel met 8 a 10 man/vrouw op 1 kamer, een ervaring... Ik weet niet helemaal zeker of het nu aan mijn gesnurk lag (verkouden he..) of dat de andere altijd zo vroeg opstonden maar s´morgens waren er toch altijd al een hoop bedden (al) leeg. Mooi dan is het rustig bij de douches, en kunnen we koud opgefrist de volgende strijd aangaan, nee nog niet lopen, eerst een plek bemachtigen om ons ontbijt geserveerd te krijgen, we hebben er immers voor betaald (Hollanders), nah ontbijt, ok na 1 kop kofie, iets wat op juice de orange lijkt en een paar happen brood, weg hier, vluchten uit dit kippenhok, HIKEN !! heerlijk, gelukkig zeulen we voldoende meusli repen en koekjes mee.

Ja het is allemaal anders...

Bovenstaande beschrijving is uiteraard een verzameling van de minder leuke dingen opgespaard over 6 dagen trekking, ik moet zeggen we hebben er van genoten, slechts die ene refugio was een stuk minder, ik zou het zo weer doen, wellicht..
Het is lang geleden dat ik meerdere keren achter elkaar door dat dooie punt heen moest, simpel weg om dat je geen keus hebt, je moet door, je wilt binnen de gemiddelde tijd die er voor staat binnenkomen, de afstand afgelegd hebben, die kadans dat ritme vinden, soms niet meer wetend of je voor of achteruit loopt een beetje verdwaasd (verkoudheid he), je zelf die berg opwerken, HEERLIJK, uiteraard gaat het hiken (de duur-conditie) met de dag met sprongen vooruit, blij dat we een week eerder een trekking van bijna 7 uur gedaan hebben, van geleerd, wat dingen extra aangeschaft, geen blaren, niet koud gehad, geen verwondingen of blessures, weer bewezen dat de juiste uitrusting toch erg belangrijk is. Kuiten en bovenbenen zo hard als beton, echt een gevoel alsof we klaar zijn om de K2 te gaan beklimmen.
Het is ook niet zo dat we nu gestopt zijn met roken, maar tijdens de trekking dagen hier (overdag) er toch maar van afgezien en s´avonds dat laatste wijntje / biertje ook maar niet genomen, en het heeft gewerkt, met een voldaan, een soort van herboren gevoel hebben we deze zware week afgesloten, en niet te vergeten genietend van ongerepte, ultra schone mooie natuur. Het was allerzins de inspanning en ontberingen waard.

Barriloche was de eerste week, Torres del Paine de laatste week van deze 5 weekse evaluatie, daar tussen hebben we natuurlijk ook niet stil gezeten.
Groot ander verschil was de temperatuur, vanaf 5 december tot en met Barriloche, 6 feb. hebben we slechts in T-shirts en korte broek gelopen, vanaf El Callefate kon dit echt niet meer, we slapen onder dikke dekens en hebben jassen aan, met als gevolg vervellen, verkouden worden binnen zitten, bah, maar dat wisten we, het wordt alleen maar kouder tot na de Zuid-Pool, nog zoveel te zien en naar uit te kijken, je zal ons niet horen klagen!

De tussenliggende periode van 3 weken heeft bestaan uit enkele dagen busreizen, om nog zuidelijker af te zakken, schitterende gletsjers te bewonderen, hike training en ijs-klimmen op de gletsjers.
Wisselende ervaringen, af en toe op zeer grote boten gevaren, met een groot ¨reisje langs de Rijn¨ gehalte, dan weer in enorm leuke kleine hostals gezeten en met een gezellige kleine groep dagtrips gemaakt.
Een week een auto gehuurd, erg goedkoop, 7 meren route gereden op wegen waar je vaak vanwege de ¨weg weg-gesteldheid¨ niet harder dan 30 a 40km per uur kon rijden, maar ook hier wederom een niet te bevatten natuurschoon.

Anders is zeker het contact met andere mede-reizgers, Patagonie (zuidelijk Argentinie + Chili) is toch een heel ander publiek dan tot nog toe, ik betwijfel of het om natuur liefhebbers pur sang gaat, meer backpackers publiek, of het voldonge feit dat je met een kleine groep op elkaar aangewezen bent en het met elkaar vaak in de ¨middle of no where¨ moet doen.
Zoals ik letterlijk aan de lijve heb mogen ondervinden toen een Deense jongen die alleen liep niet meer verder kon vanwege een enkel blessure, ik zijn volledige back-pack + tent etc. maar erbij genomen en Monique verbaal de jongen de laatste 2 km verbaal ondersteunt en naar de volgende refugio gebracht, ¿eitje¿
Dan wel dat je veel mensen meerdere keren tegenkomt omdat ze links dan wel rechts om toch min of meer dezelfde route afleggen in dit gebied.
Na de Spaanse taal ¨boost¨ bij onze Argentijnse familie is het eigenlijk jammer dat we nu weer volop engels, nederlands frans en duits spreken, maar ja dat zal waarschijnlijk wel weer veranderen als we eind van deze maand in noord Argentinie zitten.

Eten begint nu wat eentonig te worden de laatste 4 weken, ontbijt bestaat indien er geen cereal is uit dik witbrood en het eeuwige niet zo lekkere plakje kaas of glazige ham.
Groenten is echt een ontbering en hebben we al weken niet gezien dan wel iets van gezien maar niet geproefd, af en toe een appel kunnen scoren in een supermarkt en een enkele keer een goeie groene salade kunnen bestellen.
Vlees ten overvloede, vis is ook goed te verkrijgen voorts is het eten beperkt tot pasta´s en pizza´s, peper nauwelijks aanwezig, ooh wat hebben wij zin in bruin brood, Thais / Chinees / Japans, gebakken rijst groenten, en drop.
Chocolade niet, in Barriloche zijn er, onze ¨grote¨, supermarkten waar ze niets anders verkopen dan chocolade, met 30 graden hangt er door de hele stad een zoete weeige lucht van chocola, voldoende voor ons om niet te kopen.

Anders is ook het vakantie gevoel, nu we de warmte en ¨relaxte periode¨ achter ons hebben gelaten begint ons 6 maanden avontuur meer op een ¨way of life¨ te lijken dan vakantie, een manier van leven waar we erg aan kunnen wennen, mischien al wel gewend aan zijn, het bevalt immers erg goed.
Al vragen we ons soms af of we nog steeds in de werkelijkheid leven, hoe ver in NL nu wel niet, wat gebeurd er in de wereld, er is hier geen europeese krant te verkrijgen, al bied internet natuurlijk wel uitkomst en zijn we niet volledig van de ¨echte¨ wereld afgesloten.

Roken
Zo hebben we gelezen dat per 1 juli ´08 de horeca in NL rook-vrij wordt, vreemd maar in zowel Chili als Argentinie zijn ze hier al jaren geleden mee begonnen dus wij kunnen vast oefenen. Al is het beleid hier toch net iets reeler en anders, zo zijn er aparte restaurants / café´s voor wel en niet rokers, of zijn er aparte gedeelten voor wel of niet rokers, voor ons een uitkomst al is het tot nu toe absoluut geen straf geweest om even buiten een ¨frisse neus te halen¨.

Onderling nog immer Pais en wrevel, dus het gaat goed, op naar het volgende avontuur...