Evaluatie: eerste 5-6 weken

We hebben besloten dat we iedere maand, 5 a 6 weken, een soort van evaluatie schrijven.
De beschrijvingen van al het moois wat we zien is natuurlijk leuk en belangrijk voor het thuisfront alsmede voor het vastleggen van onze belevenissen voor het uiteindelijke reisverslag.
Maar er is ook een andere, meer persoonlijke, kant.
Hoe ervaren wij het reizen, het niet werken en nu al 5 weken met elkaar 24 uur per dag optrekken.

We reizen veel en proberen dagen rust in te bouwen, dit lukt aardig al lijkt het af en toe op werken, niets vergeten, op tijd de volgende vlucht confirmeren, verschillende valuta scheiden, in lezen voor volgende stad of bezienswaardigheid, welk gedeelte van de stad moeten we een hotel proberen te boeken, wat zijn de midrange opties en prijzen, waar vinden we een lekker en goed restaurant.

Brazilie was volledig geregeld vanwege de feestdagen en het hoogseizoen, erg relaxed is het toe nu toe allemaal geweest, werden keurig opgehaald bij busstations of luchthavens, hotels waren eigelijk allemaal veel te luxe en hadden best wel iest minder gemogen, maar ja we zagen Brazilie tot en met Buenos Aires Argentinie meer als onze (strand en warm weer) vakantie, vanaf nu wordt het allemaal wel een beetje anders.
Al wen je wel weer heel makkelijk aan al die luxe, wat dan soms ook tot grappige situaties leid:
Zo stonden wij zeer vreemd te kijken en moest er een Engels sprekende Braziliaan aan te pas komen toen wij ariveerde bij een volgend hotel en de bagageklerk mijn huurauto niet weg wilde zetten, toen hij sprintend naar buiten kwam had ik mijn auto sleutel al in zijn hand geduwd. Echt te bizar voor woorden dat ik hem zelf in de parkeergarage onder het hotel moest neer zetten.

Of toen we gewapend met handdoek en zonnecreme in zwemkledij diverse mensen passeerde en het dakterras wel erg groen vonden, en wat deed die grote H hier nu in plaats van dat koele zwembad, dan kan je natuurlijk 2 dingen doen, beschamend meteen weer terug langs al die mensen, of gewoon 30 minuten gaan liggen, je haar nat maken met de fles water en ´verfrist´ en nat weer terug lopen naar je kamer, gelukkig hoefde er geen helicopter te landen in de tussen tijd.
Om maar een paar anekdotes te noemen.

Ja het wordt vanaf nu anders...
We gaan meer de kou in, gaan geen grote steden meer bezoeken behalve Santiago de Chilli en La Paz, buiten Antartica en Equador / Galapogos is er weinig meer vooraf georganiseerd, en gaat het vanaf nu eigenlijk meer om de natuur, we zijn de grote steden ook wel een beetje moe. Al is het onwaarschijnlijk hoe klein gehuchten als Amsterdam en Parijs zijn als je ze vergelijkt met steden als Sao Paulo of Buenos Aires.
Avenida’s (straten) in de stad van 18 rijstroken breed, inmense parken gebouwen, fonteinen etc. Wat zijn we dan maar een pietepeuterig landje.
Verbazing wekkend ook dat je weinig tot geen last hebt van al die auto’s, omdat ze allemaal op alcohol aardgas of lpg rijden.
Zo kunnen wij nog wel 10 pagina's schrijven over al onze indrukken.

Het valt ons alles mee, we hebben het gevoel dat we al 6 maanden weg zijn, zo lijkt het. Wij hebben ook al zoveel gezien en zoveel ervaringen opgedaan, dus regelmatig rekenen we even, hoeveel weken zijn we nu onderweg, ooh 5 weken, nog 20 te gaan, 20 weken!!, ook een periode die niet te bevatten is, zo lang nog wat gaan we dan allemaal nog doen, vragen we ons af, oo ja dat en dat etc. Komen we nu al tijd te kort....

Van alle steden tot nog toe heeft Buenos Aires wel mijn corazon (hart) gestolen, het was heerlijk om na 3 dagen Uruguay weer thuis te komen in BA. Een heerlijke stad. (Met hoog Maxima gehalte)

Ontbijten doen we meestal in ons hotel / pousada, wat betekent dat we dus altijd voor 9 uur op zijn.
We maken dus redelijk lange dagen omdat we toch ook niet voor 11 of 12 uur s'avonds op bed liggen.

Buiten het bewonderen van alle bezienswaardigheden leven wij vaak van ontbijt naar lunch naar diner, een raar fenomeen om alleen maar buiten de deur te eten.
Omdat we ook nogal veel te voet doen en regelmatig meer dan 10 a 20 km per dag lopen, (nee geen cheap tricks omdat we taxis uitsparen, taxis en openbaar vervoer zijn over het algemeen erg goedkoop en goed geregeld), maar er is zo zo zoo veel te zien, en wij vinden lopen niet erg, al is de planning soms niet al te best en is het niet handig om op het warmst van de dag weer eens een berg te beklimmen of net iets te ver te lopen of weer vergeten het water of zonnebrillen mee te nemen.
Eten gaat dan ook een beetje onregelmatig, het is ook vreemd om nu inmiddels al 6 weken zowel s´middags als s´avonds buiten de deur te eten, vaak wisselen we het een beetje af , dan weer uitgebreid lunchen rond 4pm en dineren bij de snackcar op de hoek, iets kleins dus, dan weer een broodje s´middags en een uitgebreid diner ergens in de avond, porties zijn tot nu toe zo ontzettend groot, biefstukje van een kilo, wat maakt dat je op een gegeven moment ook geen zin meer hebt om uberhaupt te eten.
Dorst daar in tegen hebben we door zowel het klimaat als onze ¨dagelijkse halve marathons¨ toch wel iedere dag, het is ook leuk, terrasje, schaduw, pleintje, mensen kijken, planning door nemen etc. En natuurlijk een wijntje of een klein biertje drinken, al viel het ons wel op dat we toch bijna in iedere stad of petit dorp een AA-club zagen of zelfs naast ons hotel hadden, nu is het echt niet zo dat we deze 6 weken in een soort van dronkenschap hebben doorgemaakt, maar ¨THUIS¨ (klinkt al raar) drinken we toch niet iedere dag, zo als ik al vertelde het wordt allemaal anders, van nu af aan...

Bijna geen tijd om een boek te lezen of om dit soort berichten te schrijven, gek he, gelukkig weer 2 dagen niets moeten, al was Paas Eiland een geweldige ervaring, buiten de reis is het leven op het eiland duur, maar ach dat doe je maar 1 keer in je leven en we zijn hier nu toch is ons motto.

Taken zijn redelijk gescheiden, M. organiseerd de koffers ik draag ze, nee zo zwart-wit is het niet, maar zeker als we vroeg op moeten om naar een volgende bestemming te gaan heerst er een bepaalde spanning, waar had ik dat ook al weer gestopt, wat moet in welke koffer, welke laten we staan, ik sta dan meestal onder de douche, terwijl M. het organiseerd, daarin tegen regel ik weer andere zaken zoals het ¨uitstapje¨ naar Paas Eiland of de hotels voor een volgend deel van de trip. Tot nu toe gaat dit erg goed is er eigenlijk nog geen onvertogen woord gevallen, eerlijk dat is thuis, ook niet vaak, maar soms wel anders, misschien zijn we wel in een soort van reis trance, gedrogeerd door alle mooie indrukken en ervaringen.

Al komen meteen weer die 2 nare ervaringen opzetten,
1 De lekke band met een gescheurd / verbogen wiel, dag zoet geweest om dit te laten repararen en een bank te vinden, wel een hoop geld uitgespaard maar echt een verloren dag.
2. Onze vlucht van Beunos Aires naar Santiago de Chili, we hebben heel heel veel geluk / mazzel gehad. Aerolinieas Argentina was al 3 dagen aan het staken, alle binnenlandse en internationale vluchten (Madrid New York etc.)gecanceled, het grootte gedeelte gereserveerd voor deze maatschappij op de luchthaven was vol vol vol met mensen, toen wij hier dood leuk aankwamen om in te checken voor onze vlucht die dag. Alle 4 vluchten naar Santiago voor die 4e stakingsdag waren ook geannuleerd, er ging slechts 1 vlucht om een klein beetje van de achterstand weg te werken. Je kan je waarschijnlijk de agressie en frustratie van mensen die al 3 dagen op een luchthaven bivakkeren voorstellen, het was niet leuk, informatie desks / kantoren van Areo Argentina waren totaal verwoest, meerdere peletons ME in volle uitrusting, waterkanonnen, het leek wel een ¨WarZone¨. Hoe dan ook na veel geduld en het nodige duw trek en charme werk hebben we het voor elkaar gekregen om die dag met slechts 3 uur vertraging weg te komen op een vlucht van enkele dagen ervoor, Wat waren wij blij om daar weg te zijn, voor hetzelfde geld hadden ook wij hier 3 dagen moeten bivakeren, hoe zo mazzel....

Weinig contact met mede reizigers en lokale bevolking.
Iets wat voor ons eigenlijk een beetje vreemd is in vergelijking tot Azie, uiteraard wel tijdens de tours of de dagen dat we met 1 groep in de Amazone 4 dagen delen. Misschien omdat we niet echt in back packers hotels zitten, of omdat er zeker in Brazilie toch wel een taal barriere is, we zijn overal ook relatief maar erg kort.
Ons Spaans wordt met de dag een beetje beter dus ook de comunicatie met de lokale bevolking zal wel toe nemen.
We zijn ook geen mede rezigers een 2e keer tegen gekomen, steden en landen zijn ook zo groot.
Maar ook dit zal zeker veranderen als we afdalen naar het zuiden en,
- de steden dorpen worden
- de Hotels ingewisseld worden voor Refugio's (shelters, kan zo gauw geen nederlands woord er voor vinden).

Contact met het thuisfront gaat goed, al wordt dit helaas misschien de volgende maanden iets minder vanwege de afgelegen gebieden. MSN is echt een uitkomst, zowel video als spraak is beschikbaar in menig internet cafe, (Jonker's msn account is andrehes@Hotmail.com) tijdverschil de komende 2 maanden is 4 uur vroeger hier.
Meestal internetten we op zaterdag of zondag overdag, dus einde van de middag in NL. Is toch wel een ervaring om elkaar vanaf de andere kant van de wereld gewoon te kunnen spreken en zien voor bijna noppes.
Mede hierdoor hebben we nog geen telefoon of nummer aangeschaft hier in zuid amerika.

Ik zal maar stoppen want het wordt bijna een novelle, het gaat dus (nog) steeds erg goed, op schema, financieel onder controle, niet ziek (of ziek geweest) en nog erg erg veel zin in, iedere dag is weer een nieuw onvoorspelbaar avontuur, heerlijk!