El Calafate: Glaciers 6-2 t/m 9-2-2008

Na het toch wel weemoedige afscheid van de Argentijnse familia in Bariloche met het vliegtuig naar El Calafate, meer richting het zuiden toe, in het Zuidwesten van Patagonie. En zoals bekend van Aerolineas Argentinas wederom vertraging van een dikke 3 uur. Argentijnen verklaren ons ook voor gek dat wij hiermee vliegen, er wordt ons dan ook aangeraden om onze vluchten om te zetten. Maar wij hebben er nu nog 2 op 9 maart dus dat is ook niet de moeite.
Aankomend in El Calafate werd het ons nu wel duidelijk dat de zomerspullen echt voorlopig opgeborgen kunnen worden. Het was voor onze begrippen koud.

El Calafate is de overtreffende trap van een toeristische plaats. Alles is voor 100% ingericht op toerisme en dat alles vanwege de aanwezigheid van prachtige gletsjers zo'n 80 kilometer ten westen van de stad in het nationale park Los Glaciares. De gletsjers worden allemaal betiteld met superlatieven:

- de hoogste: Glacier Spegazzini, steekt circa 100 meter (één straatblok in Argentinië) boven het water uit en onder water is ie nog circa 200 meter diep
- de grootste: Glacier Upsala, een heleboel kilometer lang en breed
- de meest toegankelijke en (naar men hier zegt) de enige ter wereld die nog groeit: Glacier Perito Moreno

Wij kiezen ervoor om de 2 belangrijkste dagtours te doen. En ja, hiervoor moeten wij beiden dagen zeer vroeg op, wat wij dus niet meer gewend zijn. Het is dan ook moeilijk om in dit ritme te komen.

De 1e dag naar Perito Moreno: de alternatieve tour (wat door ons hostel zelf geheel geregeld) wordt. Wat inhoudt dat er niet over de snelweg wordt gereden, maar over de oude handelsroute langs de diversen estancia´s. Een estancia is een ranch met heel veel land en schapen. Vroeger was El Calafate dan ook een belangrijke plaats voor de wolproductie. Helaas draait het nu meer op de toeristen. Een klein gezelschap en een leuke gids die tour dan ook heel spontaan en persoonlijk begeleidde. Niet zoals veel tours een standaaard verhaaltje. Het grootste moment van het 1e aanzicht van de Perito Moreno Gletsjer werd dan ook met een tamtam muziekje en aftellen aangekondigd.

De Perito Moreno is wel dé hoofdattractie van de regio en dat blijkt niet voor niets. De gletsjer is niet de hoogste ("slechts" circa 60 meter boven het water) en niet de grootste ("slechts" circa 150 km2), maar het feit dat je vanaf het land een zeer goed uitzicht op de frontlinie van de ijsmassa hebt, maakt het wel zeer indrukwekkend. We blijven enkele uren naar het langzaam opschuivende ijs kijken en vooral ook luisteren. Elke dag schuift de gletsjer in het midden zo'n 1 meter op, aan de zijkanten 20 tot 40 cm en brokkelen er ook weer vele stukken af. De gletsjer is vanuit de ijstijd en het ijs vooraan de gletsjer is dan 25.000 jaar oud!!
Grotendeels zwijgzaam kijkt de massa toeristen toe en ieder zuchtje, kraakje of steuntje van de gletsjers wordt beantwoord met massa's camera's die zich richten op de plaats waar het geluid vandaan kwam in de hoop spectaculaire plaatjes te kunnen maken van huizenhoge blokken die in de rivier storten. Daarvoor heb je echt wel geluk en/of veel geduld nodig, want soms gebeurt er een paar uur nauwelijks is, dan stort de een na de ander naar beneden. Naast velen kleine brokken, zien wij een handvol keren brokken ijs ter grootte van het appartementencomplex waarin we wonen naar beneden storten. Dit gaat gepaard met een enorm gebulderd gevolgd door minutenlang durend gesis van de ijsbrokken die in de rivier op en neer worden geslingerd door de enorme golfen. Een keer breekt ook een gigantisch brok onder water af, waardoor er plotseling vanuit het water een enorme turkooise ijsmassa uit het water opstijgt.

Wij vinden dit al prachtig, maar dit is weer kinderspel vergeleken met het ultieme spektakel dat zich in de afgelopen eeuw grofweg eens in de vijf jaar en in 2006 voor het laatst voor deed. Dan groeit de Perito Moreno tegen het schiereiland aan en wordt de rivier geblokkeerd waardoor het waterniveau flink stijgt. Vervolgens vormt de rivier een tunnel door de gletsjer die na 1 a 2 dagen weer met een enorm gedonder instort. De zogenaamde Ruptura. De meeste bezoekers moeten het echter met minder en/of de dvd van zo'n Ruptura doen.

Kortom de indruk die deze gletsjer heeft gemaakt is overweldigd. Ongeloofelijk dat dat NOG bestaat. We bleven maar foto´s nemen en filmen. Maar foto´s zijn maar foto´s, de indruk en het zien is niet op een plaatje te bevatten.

De 2e dag kiezen wij ervoor om een boottocht naar Spegazzini en Upsala te maken, incl een wandeling naar Lago Onelli, een klein ondiep meer waarin afgebrokkelde ijsschotsen doodlopen en zodoende een "ijsschots-kerkhof" vormen. We laten ons door een onrustige tourbegeleiders met vele anderen in een bus prakken ( wel eerst 1 uur door dorp gereden om 15 hotels langs te gaan), slapen nog even verder en schrikken ons helemaal rot wanneer we een uur later pas echt wakker worden op een superluxe catamaran, inclusief business class en overal flatscreens met beelden van afbrokkelende gletsjers en foto's van de circa 200 medepassagiers. Dat belooft wat!
En inderdaad de boottocht is zeer spectaculair. Langs prachtige bergen, over turquoise kleurige meren, langs schitterende ijsbergen naar fenomenale gletsjers. Dit deel van Argentinie is absoluut een "must see". Daarvoor neem je die Disneyland-achtige taferelen wel voor lief. Een bijkomende voordeel van deze vorm van gecontroleerd massatoerisme, waar de charme natuurlijk wel volledig ontbreekt, is dat de massa geen kans krijgt om zijn eigen weg te gaan en overal de prachtige natuur kapot te stampen of te vervuilen met het (on)nodige afval.

Wederom weer goed bestede dagen met veel natuurschoon!