Met privéchauffeur Quito - Cuenca 1-5-08/6-5-08

Om de highlights van Ecuador te zien en een goed indruk te krijgen hebben wij een tour op maat gedaan. Via de Panamerica highway naar het zuiden, naar Cuenca toe.

De 1e dag was het bezoek naar de actieve vulkaan Cotapaxi (5897m ).
Bij helder weer zie je vanuit Quito de fraai gevormde witte top tegen de hemel afsteken met als activiteit zwaveluitstoot en stoomvorming. In Ecuador is alleen de Chimborazo, de enige zesduizender van het land, hoger (6310 meter). Deze is echter niet meer actief. Eerst een kleine wandeling gedaan om het meer Limpiopungo heen om te aclimatiseren maar daarna het echte werk. Een beklimming naar de refuge toe, die op 4800 meter ligt. En wij kunnen jullie vertellen dat valt niet mee: steil omhoog, ondergrond vulkaansteentjes, in de sneeuw en op deze hoogte. Totaal bekaf kwamen wij boven. Hoe interessant en gaaf het ook klinkt om geheel één van de vulkanen volledig (tot de krater) te beklimmen, dat is niets voor ons. Wij zijn al trots op dit resultaat.
Overnachting hebben wij gedaan in het nabijgelegen stadje Latacunga. Een vriendelijk plezierig rustig dorpje waar wij wat door gewandeld hebben. Dit plaatsje is meerdere malen verwoest door uitbarstingen van de Cotopaxi. De laatste vond plaats in 1877.

De volgende dag zijn we vanuit Latacunga naar het Quilotoa kratermeer gegaan. De weg naar het meer is dwars door de Andes heen, kleine dorpjes door, één en al slingerweggetjes, vol met landbouwvelden met diversen producten ( wat een soort lapjesdeken vormt). Ondanks de regen en de bewolking een prachtige rit.
Dit meer ligt in een vulkaankrater op ongeveer 4000 meter hoogte. Het meer is ontstaan na de laatste grote uitbarsting van de vulkaan in 1797. We zjn van de bovenrand van de krater naar beneden gelopen naar de rand van het meer. Een hele steile wandeling naar beneden, maar dit fluitend omdat we wisten dat je omhoog met paard of ezel kon. Daar wij op onze reis nog niet op een paard hebben gezeten, vonden wij dit een zeer uitgelezen moment. Wel wat steile afgronden, maar de paarden zullen er wel aan gewend zijn. Na wat genieten van het meer de terugtocht begonnen. Een hele ervaring: geen zadel (een doek, voelde de ruggegraat er dwars doorheen), geen stijgbeugels, een touw om je vast te houden en GAAN. Gedeelte die echt 65 graden waren, echt steile afgronden, veel losse stenen, nauwe gangetjes en paarden die niet geheel geschikt waren voor onze grootte en gewicht. Na een uur toch wel blij dat we weer boven waren. Maar een echte ervaring rijker en minder vermoeiend als omhoog lopen.
Met wat zere billen en trillende benen richting Baños gegaan.

Baños is een nogal toeristische plaatsje aan de voet van de Tungurahua vulkaan (5000m). Niet alleen de toeristen komen hier maar ook met name de lokalen mensen vanuit Quito. Doordat 1 mei een feestdag is met daarna het weekend, was het erg vol en gezellig op straat in Baños. De vulkaan is momenteel erg actief. De afgelopen jaren heeft dit een paar keer tot een uitbarsting geleid, de laatste keer in oktober vorig jaar. De gevolgen hiervan zijn nog te zien: de weg onder langs de vulkaan is afgesloten en langs de weg waarover we zijn gekomen, zie je de gevolgen van de laatste uitbarsting: modderstromen, kapot wegdek en een vernielde omgeving. Geleerden en locals houden er rekening mee dat de vulkaan in de komende jaren nog vaker erupties zal hebben.

De naam betekent ‘baden’ en in de omgeving van Baños liggen dan ook diverse warmwaterbronnen, die een geneeskrachtige werking zouden
hebben. Nu hebben wij op onze reis al meer van deze baden gezien, zijn niet echt van die zwemmers, dus dit deze keer ook geskipped. Vinden het namelijk ook niet zo hygienisch. Baños in het spaans betekent ook toiletten, by the way.
Met de auto langs ‘highway of the waterfalls´ gereden en de diversen watervallen bekeken waarbij de grootste erg nat en wederom weer een aardige klim was: ‘Pailon del Diablo’. In de omgeving vindt je een klein kabelbaantjes over de vallei, van origine ontworpen voor het transport voor de lokale bevolking die aan de andere kant woont. Deze ‘attractie’ biedt geweldige vergezichten over de vallei. Op deze weg was de dag ervoor een geheel gedeelte van de berg naar beneden geleden wat alles meenam op zijn weg, net 2 huizen gemist had, de tuin verwoest, maar de mensen waren wel hun auto aan het uitgraven. Erg triest allemaal. De natuur is erg mooi, maar kan ook veel ellende geven en gaat zijn eigen gang.
In de omgeving van Baños wordt veel suikerriet verbouwd. Daarom zie je overal kraampjes die het heerlijk frisse sap van suikerriet verkopen of hele stengels. Een andere specialiteit is een soort toffee, de ‘alferiques’. Bij veel huizen hangt bij de deur een haak, waaraan een klont pasta van suikerriet wordt gehangen. Door de pasta steeds te rekken ontstaat een harde substantie die in plakken verkocht wordt. Erg zoet.

Na het natte Baños verder richting het zuiden door de Central- en Southern Highlands naar Cuenca met als tussenstop Ingapirca. De weg was erg slecht en ondanks de 4W auto heel veel gehobbel en gebobbel. Vandaag een wat lichtere dag en een klein zonnetje, dus wat meer vergezichten en het was genieten uit de auto. Wat een bergen.

Ingapirca is het grootste Incacomplex van Ecuador, maar toch is er weinig bekend over de functie van deze Incastad. Deze ruïnes liggen in de provincie Cañar, waar - hoe kan het ook anders - de Cañari-Indianen wonen. De bevolkingsgroep werd in de vijftiende eeuw door de Inca’s verslagen, waarna laatstgenoemden met de bouw van Tomebamba en Ingapirca begonnen. Van Tomebamba rest nog slechts de naam; Ingapirca heeft de tand des tijd beter doorstaan. Hier kun je zien hoe kundig de bouwmeesters van de Inca’s waren en zonder gebruik van cement zijn hier muren gebouwd, bedoeld om de eeuwigheid te trotseren en de weg naar Cusco ligt er ook nog steeds (?). Oké, genoeg hopen stenen gezien, niet echt indrukwekkend (maar na Machu Picchu is dat ook logisch).

Op naar Cuenca, een typisch koloniale stad met fraaie pleinen en smalle straatjes en de tweede stad van het land. En een stuk lager dus de zon heeft zich meer laten zien. Erg lekker. Door het stadje gelopen en de highlights, de pleinen en katedralen gezien, zeer fraai allemaal. Veel winkels met de panamahoeden waar dit stadje om bekend is.

André liep al een paar dagen met kiespijn onder zijn kroon, al eerder naar een tandarts maar die durfde het niet aan. Dus alleen antibiotica. Maar de pijn werd alleen maar erger, dus hier wederom naar een tandarts. Eerst ons goed laten voorlichten want je gaat hier niet naar de eerste de beste, er zijn hier zoveel dental klinieken en zelfs tandartsen op de markten.......... Na wat foto´s bleek er een groot abces onder zijn kies te zitten. Eén oplossing: eruit !! Dus na wat wikken en wegen dan ook dit gedaan. Foto´s en kies mee voor in NL en dan maar kijken hoe ze dat gat gaan opvullen. Belangrijk is dat de pijn nu weg moet gaan want het begon al richting een kaakonsteking te gaan. Gelukkig nog een paar dagen rust voordat we de jungle ingaan.
En wat een luxe, de chauffeur ging met de auto terug naar Quito (ongeveer 8 a 12 uur rijden) en wij een half uurtje vliegen. Perfect, even geen gehobbel en gebobbel en André moets er al helemaal niet aan denken.

De trip van Noord naar Zuid was echt de moeite waard om meerdere gedeelten van Ecuador te zien. Zo tussen al die vulkanen (stuk of 16) en de hooglanden rijden is wel een uniek gebeuren en elk plaatsje heeft zijn eigen charme. Beetje jammer van het weer maar je kan niet alles hebben.